Meltem Rüzgarında Kaybolan Aşk


İzmir'in dar sokaklarında başlayan bu hikâye, iki gencin kalplerine derin izler bırakacak bir aşkı anlatır. Yazın sıcak bir günüydü. Meltem rüzgârı sahilden esiyor, deniz tuzu kokusu şehrin her köşesine yayılıyordu. Kordon'da, denizin kenarında yürüyen Elif ve Ahmet, birbirlerini ilk kez o gün gördüler. Elif, şiir okur gibi konuşan bir edebiyat öğrencisi, Ahmet ise her kelimesiyle duygularını ifade eden bir müzisyendi.


Göz göze geldikleri an, ikisi de içlerinde bir kıvılcım hissetti. Zaman, onların çevresinde durmuş gibiydi. Ahmet'in gitarının tellerine dokunması, Elif'in kalbinin ritmiyle uyum içindeydi. O an, hayatlarının geri kalanında birbirlerinden ayrı kalamayacaklarını anlamışlardı. Ancak hayat, onların önüne büyük engeller koymaya hazırlanıyordu.


Günler geçtikçe, Elif ve Ahmet sık sık buluşmaya başladılar. Sahilde el ele yürümek, birbirlerine şiirler okumak, uzun sohbetlerde kaybolmak onların en büyük mutluluğuydu. Fakat Elif'in ailesi, kızlarının Ahmet ile olan ilişkisini onaylamıyordu. Ahmet'in müzisyen olması, onların gözünde güvenilir bir gelecek anlamına gelmiyordu. Bu nedenle, Elif'e sık sık baskı yapıyor, bu ilişkiye son vermesini istiyorlardı.


Elif, ailesi ile Ahmet arasında sıkışıp kalmıştı. Bir yandan ailesine olan saygısı, diğer yandan Ahmet'e olan derin sevgisi arasında büyük bir çatışma yaşıyordu. Ahmet ise Elif'e olan sevgisinin ne kadar derin olduğunu her gün gösteriyor, her notasında, her sözünde bunu dile getiriyordu.


Bir gün, Elif ailesinin baskısına daha fazla dayanamayarak, Ahmet ile son kez buluşmak istediğini söyledi. Ahmet, bu buluşmanın anlamını bilse de, Elif'i bir kez daha görmek için kalbinin derinliklerinden gelen bir umutla kabul etti. Sahilde, denizin karşısında buluştular. Elif'in gözleri doluydu, Ahmet'in kalbi ise parça parça olmuştu. Elif, Ahmet'e son bir şiir okudu. Ahmet ise eline gitarını aldı ve Elif için yazdığı son şarkıyı çalmaya başladı. Şarkının her notası, her sözü bir veda niteliğindeydi.


Elif, gözyaşlarını tutamadan Ahmet'e sarıldı ve son bir kez öptü. Ahmet, Elif'in elini bırakmamak için kendini zor tuttu ama ikisi de bunun bir son olduğunu biliyorlardı. Elif, ağır adımlarla Ahmet'in yanından ayrıldı, geride bıraktığı her adımda kalbinin bir parçasını bırakıyordu.


Yıllar geçti. Elif, ailesinin istediği gibi başka biriyle evlendi ve kendi hayatını kurdu. Ahmet ise Elif'in yokluğunda kendini müziğe adadı. Onun için yazdığı şarkılar, herkesin diline pelesenk oldu ama Ahmet'in kalbinde hep bir boşluk vardı. Elif'in aşkı, onun müziğine ilham vermiş, ama aynı zamanda onun en büyük acısı olmuştu.


Elif ve Ahmet, birbirlerini bir daha hiç görmediler. Ama İzmir'in dar sokaklarında, sahil kenarında yürüyen herkes, onların aşkının izlerini hala hissediyordu. İki kalp, birbirine kavuşamasa da, aşkları sonsuzluğa uzanan bir hikâye olarak kaldı. Ve her gece, denizden esen meltem rüzgârı, onların aşkının fısıltılarını şehre taşıyordu.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Tersine Dünya

Küçük bir kasabada, herkesin bildiği ama kimsenin konuşmadığı bir sır vardı. Bu sır, "Tersine Dünya" olarak bilinen bir yerdi. Efsaneye göre, bu dünyaya giren herkesin hayatı, tıpkı bir ayna gibi, tersine dönerdi. Kimse bu dünyanın nerede olduğunu tam olarak bilmese de, herkes bir şekilde onun varlığını hissederdi. Bir gün, kasabanın gençlerinden Aydın, bu sırrı çözmeye karar verdi. Maceraperest ruhu ve merakı onu durduramıyordu. Kasabanın yaşlılarından biri olan, Mehmet Amca'ya gitti ve ona Tersine Dünya'yı sordu. Mehmet Amca derin bir nefes alarak anlatmaya başladı: "Bu dünya, herkesin korktuğu ama kimsenin cesaret edemediği bir yer. Söylenenlere göre, oraya gidenler hayatlarının tüm dengelerini kaybeder. Sağ sol olur, doğru yanlış olur, gece gündüz olur." Aydın, bu anlatılanlardan daha da heyecanlandı. Gözlerinde bir parıltı vardı. "Ben bu dünyayı bulacağım," dedi kararlılıkla. Ertesi sabah, Aydın çantasını hazırladı ve yola koyuldu. Kasabanın d...
Devamı

Kehanet

Karanlık, köyün üzerine çökmüştü. Gürültülü rüzgar, eski evlerin tahtalarını sallarken, köyün sokaklarında uğursuz bir sessizlik hâkimdi. Yol boyunca sıralanmış lambalar titreyerek yanıyordu ve her adımda gölgeler dans ediyordu. Bu gece, sıradan bir gece değildi; bir kehanetin gerçekleşeceği geceydi. Yıllar önce, köyün yaşlı kadını Fadime, köy meydanında korkunç bir kehanette bulunmuştu. "Gece çöktüğünde, ay karardığında, köy lanetlenecek ve ruhlar huzursuz olacak. Tarlalar kuruyacak, hayvanlar hastalanacak, çocuklar uykusuz kalacak ve köyü karanlık bir bela saracak." demişti. O gece, Fadime, köyün halkının gözü önünde aniden ölmüş ve kehaneti insanların zihnine kazınmıştı. Artık o gece gelmişti. Köyün genç gazetecisi Defne, bu kehaneti araştırmak için işe koyulmuştu. Defne, Fadime'nin eski evinde, karanlık bir odada, tozlu raflar arasında sararmış bir günlük bulmuştu. Günlükte, Fadime'in kehanetin detaylarını ve onun nasıl durdurulabileceğine dair ipuçlarını yazdığı ...
Devamı

Kaderin Labirentinde

 Bir zamanlar, adı Seyit olan genç bir adam vardı. Seyit, küçük bir kasabada büyümüş, sakin ve sıradan bir yaşam sürmüştü. Ancak kaderin bir cilvesi sonucu kendini bir anda cezaevinde buldu. Kasabanın en zengin adamı olan Halil Bey, büyük bir malikanede yaşıyordu. Halil Bey, kasaba halkı tarafından sevilen ama aynı zamanda korkulan bir adamdı. Bir gece, Halil Bey’in malikanesinde korkunç bir cinayet işlendi. Halil Bey, kendi çalışma odasında, masasında ölü bulunmuştu. Oda dağınık, eşyalar yerlere saçılmış, duvarlarda kan izleri vardı. Cinayet silahı olarak kullanılan bıçak, Halil Bey’in göğsüne saplanmıştı. Cinayet o kadar vahşice işlenmişti ki, kasaba halkı dehşete düşmüştü. O gece Seyit, kasabanın dışında bir arkadaşının evindeydi. Ancak, Halil Bey’in malikanesinin yakınlarında Seyit’in ceketinin bulunması, onu bir numaralı şüpheli haline getirdi. Ceketinde Halil Bey’in kan izleri vardı ve bu, Seyit’in suçlu olduğunu gösteren en güçlü delildi. Seyit, hiçbir şekilde suçsuzluğunu k...
Devamı